Cirkel in het gras van Oek de Jong

Het boek begint veelbelovend. Een mooie schets van een ontmoeting die nog geen echte ontmoeting is. Gaandeweg raak ik de verbinding een beetje kwijt. De taal blijft mooi en de kunst is een fijn (deel)decor.

Zoals ik wel vaker heb: sommige reacties vind ik vreemd, maar ik ben dan altijd geneigd te denken: "Zo kan het blijkbaar ook." en er relatief simpel overheen te lezen. Nu een keertje niet. Voorbeeld:
"'... ik zal je aan haar voorstellen. Als je daar tenminste prijs op stelt.' 'We zien wel, Joe.'"
Dat vind ik dus vreemd, onaardig. Als je het niet wil, zeg je dat en als je het nog niet weet, kun je dat ook zeggen. En als je het niet durft te zeggen, durf je ook niet te zeggen 'We zien wel.' Nu lijkt het of het haar niet interesseert wat hij zegt. Hij had net zo goed iets anders kunnen voorstellen. Heeft ze eigenlijk wel gehoord wat hij voorstelde?

En zo is het eigenlijk ook met de verhaallijn. Ik snap niet waarom Hanna verliefd wordt op Andrea en andersom al helemaal niet. Ik snap vervolgens niet waarom ze zo moeilijk tegen elkaar doen.
Ik lees blijkbaar over te veel dingen die ik niet begrijp heen en dan snap ik het hele verhaal niet meer.
Ook Leda, Andrea's dochter kan ik maar moeilijk volgen. Wat vindt ze van Hanna? Ze lijkt ermee te worstelen maar hoe en waarom precies is voor mij niet helder.
Zucarelli kan ik iets beter volgen. Zijn relatie met Andrea is niet helemaal helder voor me, maar die is misschien ook niet zo duidelijk.

En we hebben er iig de Sant Ivo aan overgehouden :) Ik had er nog nooit van gehoord en heb plaatjes van de kerk opgezocht nav het boek: Zeker mooi (en leuk voor Ivo). Nog meer geleerd, over Italië: in de jaren zeventig hadden ze daar dus echt problemen met de Rode Brigade, een linkse terroristische organisatie.
Hoewel ik een paar keer getwijfeld heb of ik het wel uit zou lezen, vind ik het nu toch ook wel jammer dat het afgelopen is. Ik 'mis' vooral Joe, de beeldhouwer.

Vertraging van Tim Krabbé

Lekker wegleesverhaal. Niet echt spannend, maar dat hoeft ook niet. Je wil niet echt weten hoe het afloopt, want dat kan toch nooit veel goeds zijn op een geloofwaardige manier, maar net als Jacques vind je het wel oké dat het nog even niet ophoudt. Prima zinnen. Redelijk geloofwaardig voor mij, hoewel ik wel een paar keer dacht: in het echte leven zou Jacques nu weggegaan zijn.

Belangrijkste thema dat ik eruit haal: keuzes. Jacques kiest ervoor om haar op te zoeken en met haar mee te gaan. Vervolgens kiest hij niet echt meer, of eigenlijk kiest hij ervoor om niets aan de situatie te veranderen, om te volgen. En dat terwijl hij er wel degelijk regelmatig over nadenkt om andere keuzes te maken en dat ook lijkt te willen. Hij doet niets, deels uit onzekerheid over wat hij wil, deels uit een soort lethargie. Geen keuze maken, niets doen is ook een keuze of heeft iig consequenties net als een keuze.

Jacques is lang geleden bedrogen door Moniek, maar zij bedroog daarmee ook deels haarzelf. Ze had voor hem kunnen kiezen en heeft daar ook over getwijfeld. Jacques heeft dat nooit geweten. Hij heeft alleen maar de boodschap gekregen dat de verliefdheid van Moniek een grap was. Toen ze weer bij elkaar waren, was dat niet een keuze uit liefde. Moniek doet alsof ze een liefdesrelatie hebben en hij doet eraan mee. Hij blijft twijfelen of ze oprecht is en Moniek voedt die twijfel ook. Maar uiteindelijk schiet ze zichzelf dood als hij bij haar wegwil, ze had ook hem dood kunnen schieten.
Zelf bedriegt Jacques Sonja. Zij denkt waarschijnlijk dat hij helemaal niet (meer) van haar houdt. Hij zegt en denkt wat anders, maar handelt daar niet naar, hoewel hij zich dat wel voorneemt. En als hij dan eindelijk handelt, blijtk het op basis van een verkeerde interpretatie en geeft hij op. Ook al weet ik als lezer meer dan Sonja, ook mij overtuigt hij niet.

Moniek doet veel slechte dingen die Jacques tegenstaan. Toch blijft hij.

"Bij haar eerste poging om hem op te zeten klapte MOnieks paraplu om tot een hulpeloze zwarte tulp."

“Toen was het gemakkelijk om verliefd te zijn, wat nog niet gevormd is past altijd. Nu hebben we een leven, nu past niet alles meer. Als we nu verliefd zijn, dan is het iets waard.”

"En hier: de mensen die hen nu zagen zouden vertellen wat ze zagen - als hij zich op zijn hoofd krade zouden ze zeggen: hij krabde zich op zijn hoofd. Hun onzichtbaarheid was in het omgekeerde veranderd; het was alsof heel Australië door de ogen van de drinkers al meekeek."

"`Of ze leuk is, of ik haar mag, het doet er niet toe. Ik heb haar dertig jaar geleden die ene dag meegemaakt, en toen ik in Sydney de kans kreeg om trouw te zijn aan die dag, aan de Jacques die ik door haar ben geworden, heb ik dat gedaan. Ik had geen keus, als een kind dat met zijn ouders mee moet, als een spook dat moet spoken in het huis dat hem is toegewezen.'"

Isabelle van Tessa de Loo

Meeslepend verhaaltje, ik heb het lekker weggelezen. Niet briljant, maar prima.

Het idee dat schoonheid net zo'n last is als lelijkheid is niet heel verrassend, en vriendschap tussen gijzelnemer en gegijzelde is ook een cliché dat hier makkelijk wordt ingevuld. Maar doordat het allemaal wel mee blijkt te vallen met de ellende die Isabelle heeft ondervonden van haar schoonheid en het dus vooral leugens zijn, krijgt het toch weer een twist.
Het idee van het vastleggen van verval heeft ook wel iets. Tijdens het lezen was ik iig wel benieuwd naar de schilderijen.
En dan is er ook nog de zielige schoolmeester. Bernard Buffon. Isabelle heeft hem ooit gered van een situatie waarin hij terecht was gekomen omdat hij lelijk was. Nu redt hij haar van een situatie waarin ze terecht is gekomen omdat ze mooi is. Maar ze had zichzelf ook kunnen redden, als hij het niet had verpest voor haar (Jeanne geloofde Isabelles zielige verhalen tot ze de waarheid hoorde van Bernard.) Als Isabelle eenmaal dichtbij is voor Bernard verliest hij zijn interesse en focust zich op de verdwenen Jeanne.