Verfhuid - Racha Peper

Lekker boek. Fijn geschreven, leest vlot, ook vanwege de pakkende verhaallijn. Kee deed mij denken aan Bernard Roozenboom uit Rituelen, maar dat is niet helemaal terecht ben ik achter. Roozenboom was een stuk elitairder. Maar ik ken nou eenmaal geen kunsthandelaren dus Roozenboom is het enige beeld dat ik daarvan had.

Ouder worden:
- Arnold Kee is een stuk ouder dan zijn vriend, en krijgt tegen het einde van het verhaal last van het verval.

Bezit van kunst.
- Als handelaar moet je niet verzamelen.
- Kee's vader op zijn sterfbed (p. 37): '... Er zijn schilderijen die de liefde, de hartstocht, de hele zin van iemands leven kunnen uitmaken. Die niet alleen zijn raam op de werkelijkheid vormen, maar ook de werkelijkheid die bij hem binnenkomt, zoals geen god of geliefde dat kan. Dat heeft niets meer met de stoffelijkheid van linnen, hout of verfhuid te maken. Zulke schilderijen geven een mens een gevoel van onstoffelijkheid of voor onstoffelijkheid, net zoals je wilt. Het is iets dat boven iedre materie uitgetild is. Zulke mensen zijn ook allesbehalve materialisten. Gelovigen is een beter woord.'
- Kee denkt dat hij daarover heen gegroeid is, maar uiteindelijk overkomt hem iets dergelijks - nog wel met een gestolen schilderij.
- Terwindus die obsessief verzamelt, vooral voor het hebben lijkt wel. (verzamelen via kopen en stelen).

Opvallend is dat Kee het hele boek heel keurig is. Hij gedraagt zich keurig, maant zichzelf niet te snel te oordelen over Terwindus. Maar zodra Terwindus dood is, lijkt hij zijn slechte eigenschappen over te nemen.

Homoseksualiteit is ook een onderwerp (Hirtenknabe).