Een boek dat je grijpt met enige afstand. Identificeren met één van de vertellers is moeilijk. Maar het verhaal is echt, voelt althans echt. Je wil dat er gesproken wordt, uitgesproken, hulp gezocht. Het einde is veelbelovend, maar zodra ik dit opschrijf bedenk ik dat er meer veelbelovende momenten waren. Met één verschil: de waarheid is nu bekend. Als het tenminste de waarheid is, maar weinig redenen om daaraan te twijfelen.
De invalshoek van het alwetende kind vind ik verrassend, verfrissend, maar is misschien ook wel wat de afstand schept. Het contrast tussen het kinderperspectief en de pesterijen is vooral in het eerste deel pijnlijk.
Een paar toevaligheden te veel naar mijn smaak, bv.oud-klasgenootjes die bijna verdrinken op het eiland waar Loes cs heen gevlucht zijn. Maar omdat ze niet essentieel zijn voor het boek nmm niet al te storend. Was het niet mooi geweest om Loes de Luco's te laten redden? Dat moeder en dochter feitelijk allebei de Luco's hebben gered? Past niet in het beeld dat we van de relatie Loes-Luco's moeten krijgen, denk ik.
Boek verzorgd in Schiedam. Whatever dat mag betekenen, toch leuk.
